Biraz hüzün, biraz nem

Bloglamaya ilk 2005'de başlamıştım. Eğer o zaman ki blogumu kapatmamış ve muhtelif yerlerde yazmak yerine orada istikrarlı bir şekilde devam edebilmiş olsaydım, şu an 7 yaşında nur topu gibi bir blogum olacaktı :P Olsun geç olsun, güç olmasın değil mi ? Aslında buraya neşeli şen bir blog yazısıyla giriş yapmayı istiyordum, ancak son bir hafta kabus gibi geçtiği için (Allah beterinden korusun) biraz hüzünlü biraz nemli bir yazı olacak :) Demedi demeyin :)

Bir haftadır kendimi salak gibi hissediyorum. Geri zekalılar benim yanımda akıllı kalabilir o derece. Her daim zekasıyla övünen ben, bu aralar beynimin oyunlarına gelmekteyim sık sık. İki gün sonra taşınacağız ve etraf yığınla koli dolu. Kendi odam hariç. Henüz toplamaya vakit bulamadım. Şu saat olmuş (21.40) eve yarım saat önce gelip mutfağa girmiş, yemek pişerken arada iki kelime yazayım içimi dökeyim diyen bir bünyeye sahibim. Sabah 7 'de işe gitmek üzere evden çıkmam gerekiyor. Çok yorgun olduğumu ayrıca belirtmeme gerek yok değil mi? :) 

Çok basit bir dört işlemine dayanan excel dosyasını 4 gündür hazırlayamadığımı anlatmakla işe başlayabilirim. İşi teslim edeceğim kişi (artık patron, işveren, müdür, üst vs vs ne derseniz) en son (eğer azıcık ses tonundan insanların yüzünü  tahmin edebiliyorsam) çıldırmış bir halde aradı ve sana 3 kere farklı şekillerde nasıl yapılacağını anlattım dedi. Eh adam haklı, gerçekten anlattı ve ben büyük bir beceriyle(!) yapmamayı başardım. Öyle yani, yakında kapıyı gösterirse şaşmayacağım. Teoride üç aydır çalışmaktayım ancak pratikte öyle olmasa gerek. Hala maaşımın yatmamış olması da ayrı mesele. 

Bazen blog birisine hiç susmamacasına anlatmak ve birisiyle sabaha kadar konuşmak istiyorum. Yargılamayacak, akıl vermeyecek, sadece dinleyecek birisine ihtiyacım var.

Artık odamı toplamalıyım saat 22.30 ve hala hiç bir kitabı, kıyafeti yerinden kıpırdatmadım. Tembellik etmediğim müddetçe yazarım sana. Byes.